12-3-2024
Afscheidsbrief van Joanne:

Lieve mensen, allereerst enorm bedankt voor al uw lieve, attente berichtjes. Onze vader bereikte een gezegende leeftijd, toch is er verdriet. Uw aandacht helpt daar enorm bij.

En dan nu de allerlaatste Harry’s Focus op Israel, nr. 743.

Als eerbetoon aan een bijzonder mens. Ook als eerbetoon aan u voor uw jarenlange trouw en aandacht.

Het zijn de woorden die ik sprak tijdens zijn lewaja, zijn begrafenis.
En zoals mijn vader altijd zijn Focus eindigde: Ik wens u allen het beste, G’ds zegen en Shalom.

Joanne

Lieve papa,

Het is niet dat we als hobby samen begrafenissen afliepen, maar altijd als we samen naar eentje toegingen, waren we beiden na afloop verbaasd hoe er alleen maar positief over degene die was overleden werd verteld.

Alsof iemand alleen maar bestaat uit goed … Als afspraak hebben we toen er wel eens erover gehad dat als jij, op je 120^ste, zou heengaan, ik dat niet zou doen. Het is raar dat het nu zover is.

Alhoewel je al jaren niet meer echt bij ons was, en je door je akelige ziekte in een eigen wereld geraakte, je een prachtige leeftijd behaalde, voelt het dat je er nu niet meer bent, toch nog onverwachts en voel ik me zo verdrietig.

Je hebt een intens leven geleid, met ups en downs. Hoge bomen vangen veel wind en dat heb je geweten.

Je was een bevlogen man, trots en ijdel. Je leefde intens. Genoot van veel. Je duldde niet echt een weerwoord en kon je boos maken over weinig. Je kon huilen en lachen … je was een eerlijk mens.

Je was een lieve toegewijde vader voor me. Je was er eigenlijk altijd.

Rode leidraad door je hele leven was de Tweede Wereldoorlog met het hevige verdriet en, al in het begin van de oorlog het tragische, voor jou, je broer en je moeder bijna niet te dragen verlies van je vader, opa Karel.

Het zorgde ervoor dat je je altijd inzette voor de ander: voor hen die het slecht hadden. Voor hen die het minder hadden. Altijd. Onvoorwaardelijk. Of het nu invalide soldaten waren of slachtoffers van terreur. Of zomaar iemand die je tegen kwam. Helpen, ondersteunen beheerste jouw leven en ook dat van mama. Soms bijna obsessief. Het was voor jou het aller, allerbelangrijkste. Geven, goed zijn voor de minderbedeelden. Want jij had de oorlog overleefd en dat gaf een verplichting.

Andere rode leidraad door je leven was Israël. Het was zo belangrijk voor je. Zo ontzettend belangrijk. En zelfs, op bijna het allerlaatst, toen je het echt kwijt was en hevig in de war, wist je me toch nog te vertellen dat Israël het enige land voor de Joden is en dat ik er toch echt moest gaan wonen.

In een verhaal waarin je jezelf ooit introduceerde bij een organisatie waar je een lezing moest houden, zei je onder andere:

‘… Ik heb in mijn leven op sociaal gebied veel mogen doen. Ik heb dit nooit als een hobby beschouwd, maar als een opdracht. Ik behoor tot de weinigen die de oorlog overleefd hebben en besef dat dit een wonder is. Dat ik nu nog actief mag zijn, waardeer ik iedere dag. Ik vrees nooit en te nimmer voor mijn leven. Ik voel me in Israël veiliger dan in Nederland. Ik laat me ook niet tegenhouden of ga ergens niet naar toe omdat het niet
veilig zou zijn. Ik ben geen G-dsdienstig mens maar wel gelovig. Het is een wonder dat ik nog leef, dat moet een reden hebben en die vul ik in…’

Ook op sportief gebied was je, zolang ik het me kan herinneren, actief.

In datzelfde verhaal:

‘… In 1961 was ik deelnemer (tafeltennisser) aan de Maccabiade, de Joodse Olympische spelen, en in 1965 bestuurder van het Maccabia comité, en vanaf 1969 vier Maccabiades voorzitter van het comité en chef d’ equipe van de Nederlandse ploeg…’

Je was sportief, tot je 90^ste tenniste je nog fanatiek, maar de Joodse sport had ook een andere reden: het was jouw manier om Nederlandse Joden naar Israël te krijgen.

Ik ben zo dankbaar dat je niet geweten hebt van 7 oktober en erna. Jij als oude zionist in hart en ziel zou er zo ongelofelijk van in de war zijn geraakt.

Ik ben dankbaar dat je mijn vader was, mij de weg wees, soms de verkeerde, veel vaker de goede.

Je was een mensch in de diepste zin van het woord. Hoge bomen vangen veel wind. Ik zei dat al eerder. Je stak je hoofd altijd uit en daardoor ben je ook bezeerd geraakt. Dat heeft je veel verdriet gedaan, ook al zei je dat nooit hardop. 

Je leeft voort in ons, in mij … ik hoop, want dat is nu nog wat op de voorgrond, dat ik je lijden van de afgelopen jaren kan vergeten en je snel weer voor mij ga zien als hoe ik je kende:

Die mooie, lieve vader.

11-3-2024
Overlijdensbericht:

Na een vol, sportief en intens leven is op 96-jarige leeftijd onze lieve en bijzondere vader, schoonvader, grootvader en overgrootvader

SAMUEL HARRY NIHOM
(echtgenoot van Marijke Nihom-Sluyser z”l)

overleden in zijn dierbare Israël.

Winterswijk,                                                                          Herzlia,
9 tisjri 5688                                                                           2 adar II 5784
5 oktober 1927                                                                     11 maart 2024

Joanne Nihom en Michiel Schrijver
Riëtte ten Brink-Nihom en Menno ten Brink
Malka Nihom
en zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen

De lewaja heeft inmiddels plaatsgevonden.

Condoleance:
Joannenihom@hotmail.com

Follow

Delen