Sunday, November 11, 2012 3:19 PM

Dear friend,After the end of a truly trying day of multiple RED ALERTS here in Sderot, I felt compelled to sit down, gather my thought, and share what life in Sderot has really been like lately …Most of you know me already as the Partnerships Manager at the Reut Sderot Association in Israel. You may know that I have five young kids, work fulltime, and love the community that we, as part of Afikim BaNegev, have built in Sderot.  But, I have to admit, sometimes, when the missiles and rockets are flying like confetti, it definitely gets extremely challenging to keep up the happy face!

We woke up a bit late this morning, to a cool and cloudy Sunday in Sderot. We quickly and hastily got the kids organized for daycare and grade school, and I was ready to head for the office.  Suddenly in the middle of morning pandemonium — brushing teeth, choosing shoes, nibbling on toast — the phone rang.  On the line was Itai’s daycare teacher: “Due to the security situation in the south and in Sderot we have a delayed opening today.  We will start only at 9 am, so please notify as many fellow parents as you can.”We were pretty surprised!  Usually Sderot sticks to its daily routine, even while under active missile attack, because all the schools, daycare centers and nursery schools have been reinforced or house bomb shelters nearby.  In the meantime, at 7:23 I received a text message on my mobile phone, from the area commanding officer that ALL the schools in area would enforce a delayed start at 9 am.  At this point we all started to get a little more uptight than usual.  (We still had not hunch about the miraculous luck we were about to experience…)At 8 am – which is exactly when all of Sderot’s parents are normally stuck in the daily school drop-off traffic jam, we heard the warning sirens of RED ALERT that we know so well, followed immediately by a long and continuous series of enormous explosions.  Our municipal loudspeakers did not cease to scream out: “RED ALERT RED ALERT” for what felt like minutes at a time.

My two and a half year old daughter started to cry hysterically “Wed alert wed alert!! I don’t want wed alert!” while my one year old daughter kept trying to sneak out of our family bomb shelter.  More than ten missiles landed one after the other continuously, but to our luck, and thanks to the regional commanding officer, we were all in our homes at that very instant – and not in long lines of cars outside waiting to drop off our kids at school and daycare.By nine a.m we were yet again trying to get organized to get out of the house to begin our day.  Right when all the kids were finally prepared and standing next to the front door – happy and waiting to get going, we received another phonecall: School cancelled! Ayala, my six year old, exploded in crying.  She had been joyfully expecting today’s lesson of the Hebrew letter Kaf including the regular celebratory chocolate cookies for “Kaf” – as you can imagine our attempts to calm the kids down were useless.  So the new challenge was to think of ways to spend an entire weekday-workday with five kids at home.  Since outdoors it was raining raindrops as well as missiles, the only option was to invite my friend with her four kids for an all day playdate!

My friend arrived and all nine kids immediately began to relax and play together.  With each new RED ALERT that was broadcast over the city’s loudspeaker system all eleven of us rapidly sped to our home’s bomb shelter.  The kids decided to go outside to play.  But even as they played in the yard – multiple RED ALERT warnings interrupted us.  My one year old stubbornly refused to willingly go to the shelter with each alert, and we needed to grab and lift her writhing little body each time.  Suddenly we heard a huge boom as a rocket exploded just few meters away from us.  It is difficult to describe in words my rapidly pounding heart, and how we both turned chalk white those few moments.  We had been meters away from certain death or injury.  Needless to say – for the rest of the day all eleven of us remained indoors.  The kids’ creative talents blossomed and their newest game is: “Catch the red alert”!!

In the meantime it is so hard to believe that it is already 3:15 in the afternoon, and we have had almost two hours of quiet from the missiles, but I can still feel my heart pounding.  I asked my husband to drive me (quickly and with lots of praying) to our local bakery where I wanted to buy the kids some donuts to get a little sweetness and smiles for them.  We really need to be creative and spontaneous these days in Sderot, as we continue to live under the barrage of Gazan missiles while trying to raise happy, playful kids.

I hope my next letter to all of you will be able to focus more on Reut’s great projects, and less on our challenging security situation…

Kindest regards,
Odelia Ben Porat
(Partnerships manager)

Zondag, 11 november 2012, 15:19

Lieve vrienden,Aan het eind van een moeilijke dag met verscheidene RED ALERTS hier in Sderot, voel ik me verplicht om te gaan zitten, mijn gedachten te verzamelen, en te delen hoe het leven hier in Sderot echt geweest is de laatste tijd…De meesten van u kennen mij al als de Partner Manager van de REUT Sderot Association in Israël. Misschien weet u ook dat ik 5 jonge kinderen heb, fulltime werk, en dat ik houd van de gemeenschap die wij, als deel van de Afikim BaNegev, in Sderot hebben opgebouwd. Maar, moet ik nu toegeven, soms, wanneer de projectielen en raketten als confetti over je heen vliegen, wordt het absoluut extreem veeleisend om een vrolijk gezicht te behouden!

We werden vanmorgen een beetje te laat wakker, op een frisse en bewolkte zondag in Sderot. We haastten ons om snel de kinderen voor de dagopvang en de lagere school gereed te maken en ik was zelf klaar om naar kantoor te gaan. Onverwachts te midden van dit ochtendtafereel – tanden poetsen, schoenen uitzoeken, toast knabbelen – rinkelde de telefoon. Aan de lijn was Itai’s dagopvangleraar: “Vanwege de veiligheidssituatie in het zuiden en in Sderot hebben we vandaag een verlate opening. We zullen pas om 9 uur starten, dus informeer zo veel mogelijk ouders als u kunt.”We waren heel erg verbaasd! Normaal gaat in Sderot de dagelijkse routine gewoon door, zelfs onder actieve aanvallen met projectielen, omdat alle scholen, dagopvangcentra en crèches versterkt zijn of schuilkelders vlakbij hebben. Ondertussen ontving ik om 7:23 een sms-je van de verantwoordelijke commandant in dit gebied dat ALLE scholen in de omgeving een gedwongen verlate opening om 9 uur hadden. Op dat moment begonnen we allemaal iets meer dan anders onrustig te worden (we hadden nog geen idee van het wonderbaarlijke geluk dat we zouden ervaren…).Om 8 uur – precies wanneer normaal alle Sderot-ouders vaststaan in de files om hun kinderen naar school te brengen, hoorden we de alarmerende sirenes van RED ALERT, die we maar al te goed kennen, onmiddellijk gevolgd door een lange en voortdurende serie van enorme explosies. Onze gemeenteluidsprekers stopten niet meer om “RED ALERT RED ALERT” om te roepen, voor wat als steeds minutenlang voelde.

Mijn tweeënhalf jaar oude dochtertje begon hysterisch te huilen “WED ALERT WED ALERT!!! IK WIL GEEN WED ALERT!”, terwijl mijn eenjarige dochtertje steeds probeerde uit onze familieschuilkelder te kruipen. Meer dan 10 projectielen landden de een na de ander continue, maar tot ons geluk, en dankzij de regionale Commandant, waren we allemaal op dat moment in onze huizen – en niet buiten in lange rijen auto’s wachtend om onze kinderen weg te brengen naar dagopvang en school.Tegen 9 uur probeerden we ons opnieuw te organiseren om het huis te verlaten en de dag te beginnen. Exact op het moment dat eindelijk alle kinderen klaar waren en al bij de deur stonden – blij afwachtend om te gaan, ontvingen we opnieuw telefoon: school geannuleerd! Ayala, mijn 6 jaar oude, barstte in tranen uit. Ze had met zoveel plezier uitgekeken naar de les van vandaag van de Hebreeuwse letter Kaf inclusief de gebruikelijke feestelijke chocoladekoekjes voor “Kaf” – zoals u kunt voorstellen waren onze pogingen om de kinderen gerust te stellen nutteloos. Dus de nieuwe uitdaging werd om manieren te bedenken om een hele doordeweekse werkdag met vijf kinderen thuis door te brengen. Aangezien het buiten zowel regendruppels als projectielen regende, was de enige optie mijn vriendin met haar vier kinderen uit te nodigen een hele dag te komen spelen!

Mijn vriendin arriveerde en alle negen kinderen ontspanden gelijk en gingen spelen. Met ieder nieuw RED ALERT dat werd omgeroepen door het stadsluidsprekersysteem moesten we met zijn elven snel naar de schuilkelder in ons huis. De kinderen besloten om buiten te gaan spelen, maar zelfs toen ze in de tuin speelden, gingen meerdere RED ALERTS af die ons onderbraken. Mijn eenjarige bleef koppig weigeren vrijwillig de schuilkelder in te gaan met ieder alert en we moesten steeds haar kleine, worstelende lichaampje grijpen en meetillen. Ineens hoorden we een grote knal toen een raket slechts een paar meters van ons vandaan explodeerde. Het is moeilijk om in een paar woorden uit te leggen hoe mijn hartslag versnelde, en hoe we beiden wit om onze neus werden op die momenten. We waren slechts een paar meter verwijderd van een zekere dood of verwonding. Overbodig om te zeggen dat we de rest van de dag binnen bleven. De creatieve talenten van kinderen bloeiden op en hun nieuwste spel werd: “vang het red alert”!

Onvoorstelbaar dat het ondertussen al 3:15 uur in de middag was geworden en we bijna twee uur geen projectielen hebben gehoord, maar ik kan mijn hart nog steeds voelen bonken. Ik vroeg mijn man me (snel en met veel gebed) naar onze lokale bakkerij te rijden, omdat ik voor de kinderen donuts wilde halen om hen een beetje zoetheid en lachen te geven. We moeten echt creatief en spontaan zijn deze dagen in Sderot, voortlevend onder het spervuur van Gaza-projectielen, ondertussen proberend vrolijke, spelende kinderen op te voeden.

Ik hoop dat mijn brief u allen helpt meer op de mooie projecten van Reut te focussen en minder op onze moeilijke veiligheidssituatie….

Met vriendelijke groeten,
Odelia Ben Porat
(Partnerschapmanager)

Vertaling: Silvia Oudhoff, contact coördinator van Stichting LeChaim Nederland